خیلی‌ها به قول‌هایشان عمل نکردند
کردستانی همچنین در بازی‌های پارالمپیک ریو در قامت پرچم‌دار کاروان شهدای منا بود. او سال گذشته از والیبال نشسته خداحافظی کرد و به رشته پرتاب وزنه روی آورد. در ادامه گفتگوی «کرمان نو» را با این بانوی موفق می‌خوانید.
• چه شد بااینکه در رشته والیبال نشسته موفقیت‌های زیادی کسب کرده بودید تصمیم به ادامه ورزش حرفه‌ای در رشته‌ای دیگر شدید؟
من در رشته والیبال نشسته در هر 6 تکنیک بهترین دنیا شدم و در پارالمپیک ریو 2016 پرچم‌دار کاروان بودم. اما با توجه به اینکه در آن زمان دبیر هیات جانبازان معلولان در کرمان بودم به این فکر افتادم که به دنبال رشته‌ای بروم که معلولان مناطق محروم هم که استعداد فراوانی دارند اما به دلیل هزینه‌هایی از قبیل فراهم کردن تجهیزات، ایاب و ذهاب و … از ورزش دورمانده‌اند دیده شوند به همین دلیل از رشته والیبال نشسته خداحافظی کردم تا بتوانیم مقدمات رشته‌ای را با حداقل امکانات و تجهیزات در استان راه‌اندازی کنیم.
• که آن رشته دومیدانی بود.
بله. در مسابقات ریو خیلی پرس‌وجو کردم و به این نتیجه رسیدم که رشته دومیدانی تنها رشته‌ای است که برای شکوفایی معلولان هر آنچه را که ما می‌خواهیم دارد، البته ممکن است رشته‌های دیگر هم برای شکوفایی معلولان این پتانسیل را داشته باشد اما دیگر رشته‌ها تجهیزاتی مانند، کمان، تفنگ و … می‌خواهند که خیلی خیلی هزینه‌بر است و امکان فراهم کردن آن امکانات برای معلولان و خانواده‌هایشان نیست.
اما رشته دومیدانی به‌غیراز اینکه تمام طیف‌های معلولان (معلولان ضایع و قطعی نخاعی، سی تی و مغزی و …) را دربرمی گیرد، تنوع مدال‌ها را هم به‌واسطه داشتن 24 ماده دارد.
همه این دلایل دست‌به‌دست هم داد تا به دنبال راه‌اندازی این رشته در استان برویم. اما آنچه بیش از همه مهم است این است که حمایت و اعتماد مسوولان استانی موجب شد رشته پرتابی وزنه هم در استان کرمان راه بیافتد.
• حمایت مسوولان در رشته پرتاب وزنه از شما به چه شکل بود؟
زمانی که من فعالیتم را در این رشته شروع کردم هم‌زمان این رشته به‌صورت حرفه‌ای در استان کرمان استارت زده شد. اگر حمایت‌های دکتر امیری خراسانی مدیرکل ورزش و جوانان استان، آقای مهندس نخعی رییس انجمن دوومیدانی و معاون اداره کل بهزیستی استان و آقای دکتر صادق زاده مدیرکل بهزیستی استان کرمان نبود نمی‌توانستیم در این راه موفق شویم که جا دارد صمیمانه از زحماتشان تشکر کنم.
بهزیستی استان در میان تمان ارگان‌های که در استان کرمان وجود دارد حمایت ویژه و خاصی از ما داشت. اولین و آخرین حامی ورزشکاران معلول بهزیستی استان بوده. بهزیستی معلولان را شناسایی و حمایت می‌کند تا وارد ورزش شوند و تا آخر به آنها کمک می‌کند. این ارگان در استان کرمان واقعاً ورای تمام اداره کل‌های بهزیستی دیگر استان‌ها کمک می‌کند که از مدیریت بهزیستی و دکتر نخعی به دلیل اینکه توجه ویژه‌ای به قشر معلول دارند، تشکر می‌کنم.
ما برای ماده پرتابی این رشته زمینی را نداشتیم که با حمایت مدیرکل ورزش و جوانان زمین بسیار خوبی در مجموعه امام علی در اختیار ما قرار گفت و با حمایت آقای مهندس نخعی و بهزیستی استان توانستیم سکوهای پرتابی و سایبان‌ها را نصب کنیم و برای اولین بار بچه‌های جانباز ما صاحب یک پیست تخصصی شوند.
• در حال حاضر در رشته پرتاب وزنه تمامی امکاناتی را که نیاز دارید فراهم‌شده؟
خیر. پیست پرتاب وزنه باید چمن شود و حصارکشی ندارد و نواقصی داریم اما با همه این‌ها تلاش ما ادامه دارد و کم‌کم تجهیزات را با کمک مسولان و حمایت‌هایشان اضافه خواهیم کرد.
یکی از حمایت‌های بزرگ مسوولان استانی در این رشته از ما، فراهم کردن شرایط برای حضور مربی حرفه‌ای در کنار ما بود.
در استان کرمان هیچ مربی حرفه‌ای در رشته پرتابی نداشتیم (از مربی‌های بومی هم استفاده کردیم اما ابتدا هیچ نتیجه‌ای نگرفتیم) با توجه به اینکه مهم‌ترین موردی هم که گاها ورزش کشور از آن آسیب می‌بیند نداشتن مربی حرفه‌ای است. بازهم با کمک مدیرکل ورزش و جوانان و بهزیستی کشور، آقای شاهرخی سرمربی تیم ملی دوومیدانی فدراسیون دوومیدانی کشور را به کرمان آورده و قرارداد یک‌ساله‌ای را بستند و هزینه‌های ایشان به‌طور کامل از طرف اداره ورزش و جوانان استان، هیات ورزش استان و بهزیستی استان کرمان تأمین شد. خداراشکر با نگه‌داشتن این مربی توانستیم استعدادیابی را شروع کنیم و درنهایت اگر واقعا ناداوری‌ها، نوپا بودن ما در فدراسیون دوومیدانی جانبازان و معلولان نبود و ما نفوذ داشتیم حق بچه‌های ما در این رشته برای حضور در مسابقات پاراآسیایی جاکارتا خورده نمی‌شد.
• به دنبال این اتفاق آیا مسوولان استانی برای کمک به شما آمدند؟
بله. نمایندگان و استاندار مستعفی کرمان خیلی پیگیری کردند اما متاسفانه نتیجه‌ای در برنداشت. در فدراسیون ما ناعدالتی‌ها و گروه‌هایی با زد و بندهای خاص وجود دارد. بالاخره ما تلاش خودمان را برای حضور در مسابقات پاراآسیایی کردیم و امیدواریم کم‌کم انجمن دوومیدانی کرمان هم در فدراسیون نفوذ پیدا کند تا دیگر شاهد تکرار این بی‌عدالتی‌ها نباشم.
• منظورتان از این بی‌عدالتی‌ها چیست؟
بچه‌های ما حقشان ضایع شد و ازنظر من از انجمن دومیدانی کرمان حداقل پنج نفر شرایط حضور در مسابقات پاراآسیایی را داشتند، اما به بهانه‌هایی از قبیل اینکه کلاس ندارند، تجربه‌های اولشان است، رنک بین‌المللی ندارند، ماده‌شان حذف‌شده و هزاران بهانه دیگر حذف شدند تا اینکه قرعه کار به نام من خورد و باید به نمایندگی از بچه‌هایی می‌رفتم که واقعا لیاقت حضور در این مسابقات را داشتند. اما بچه‌ها بازهم ادامه می‌دهند و انگیزه دارند اما حالا تنها ما یک مشکل‌داریم، آن‌هم برای حضور در مسابقات پارالمپیک است.
• خواسته شما برای حضور در پارالمپیک چیست؟
برای حضور در مسابقات پاراآسیایی واقعا از سوی مسوولین حمایت شدیم اما فدراسیون بی‌عدالتی کرد اما دوست داریم که این اتفاق در پارالمپیک جبران شود.
این بچه‌ها از مناطق محروم کرمان برای حضور در مسابقات پاراآسیایی انتخاب شدند و ما مجدد استعدادیابی کردیم نیروهای جدیدی از اسفندقه، جیرفت، امیرآباد، کهنوج و منوجان گرفتیم. بچه‌هایی جنوبی به دلیل گرمی هوا بدن‌های لَخت و رهایی دارند که این موجب موفقیت بیشتر آنها در این رشته می‌شود. بچه‌ها و استعدادها و تلاش‌هایشان هستند اما ما برای حضور در مسابقات پاراالمپیک واقعا با مشکل مواجه هستیم. هیات ورزش و جوانان از ما حمایت می‌کند چون 24 رشته دیگر را دارد پارالمپیک هم شوخی نیست ولی هزینه‌ها بالا و هیات واقعا با مشکل مالی مواجه است خصوصا با بحران‌های اقتصادی که کشور امروز با آنها دست‌وپنجه نرم می‌کند هیات دستش خالی است.
اداره ورزش هم تا الان خیلی خوب حمایت کرده اما نیاز به حمایت صنایعی مثل مس کرمان، گل گهر سیرجان و … داریم که از بار مالی خوبی برخوردار هستند. صنعتی مثل کرمان موتور را هم در استان داریم که کلا راهش را از ورزشکاران جدا کرده. باید تدابیری اندیشیده شود که این صنایع به کمک ورزش بیایند تا هیات و اداره کل هم بتوانند به ما کمک کنند. آقای مهندس رحمتی رییس انجمن دومیدانی جانبازان و معلولان هم واقعا تاکنون ما را حمایت کرده‌اند و در برهه‌هایی که بچه‌ها برای تمرین در کرمان بودند هزینه آنها را متقبل شدند. توقع ما این است که مسوولین استان و صاحبان صنایع برای حضور ما در پارالمپیک از الان کمک کنند. درست است که مسابقات دو سال دیگر است اما انتخاب ورزشکاران در سال آینده انجام می‌شود و این یعنی اینکه ما خیلی وقتی نداریم.
• اگر خواسته‌های شما عملی شود، فکر می‌کنید به موفقیت می‌رسید؟
اگر حمایت شویم و زمینه حضور ما فراهم شود من از طرف انجمن دوومیدانی استان کرمان قول می‌دهم که حداقل سه مدال در پاراالمپیک خواهیم داشت. قولی که واقعاً نه به اغراق است نه به شعار است و اگر حمایت شویم به عینیت این اتفاق خواهد افتاد.
• به عملی شدن خواسته‌هایتان امیدوار هستید؟
نمی‌دانم جریان به چه صورت پیش می‌رود و آیا می‌توانیم دوباره مربی را نگهداریم و هزینه‌ها را تامین کنیم. خواهش دارم از مسوولین استان و استانداری که همیشه نگاه ویژه‌ای به معلولان داشتند و خصوصاً از صاحبان صنایع و شرکت‌ها به کمک ما بیایند و به جانبازان اعتماد کنند. همان‌طور که دیدید در کشور جایگاه سوم را از آن خودشان کردند بعدازاین هم باغیرتی که دارند می‌توانند موفق شوند. می‌دانیم که الان هیات و بهزیستی در مضیقه مالی هستند بنابراین ما نیازمند همراهی دیگر نهادها و صنایع هم هستیم تا هرکدام گوشه‌ای از کار را بگیرند. شنیده‌ام که در سال جاری برای فوتبال استان کرمان 20 میلیارد هزینه شده است اما صعود هم نکردیم، نمی‌گویم از فوتبال حمایت نکنید به‌هرحال این رشته جایگاه سیاسی خودش را دارد، ما نمی‌گوییم 20 میلیارد می‌گویم اگر 500 میلیون تومان هم از ما حمایت مالی شود برای حضور در پارالمپیک موفق خواهیم شد. بزرگ‌ترین جنگ ما جنگ زمان است و ما زمان نداریم و نمی‌دانم چه جوری این را به مسوولین استان بگم.
• در مورد موفقیت تان در مسابقات پاراآسیایی جاکارتا و سطح مسابقات بگویید. اینکه یک نفر که قبلاً در والیبال نشسته موفقیت کسب کرده چگونه توانست مدال طلای یک‌رشته دیگر را کسب کند.
سطح مسابقات برای من به دلیل اینکه کمتر از یک سال فعالیتم را در این رشته شروع کرده بودم و کلاس من باکلاس معلولینی که وضعیت جسمانی بهتر از من را داشتند ادغامی بود و رقیبانی از کشورهای چین، تایوان و ایران داشتم که کمترین سابقه‌شان حضور دو دوره در مسابقات پاراآسیایی و المپیک بود، واقعا سخت بود. اما خداراشکر توانستم در این دوره از مسابقات با توجه به اینکه همه‌چیز برمی‌گردد به اینکه مربی توانا و توانمند داشته باشیم باید بگویم که استاد شاهرخی به‌عنوان مربی به من کمک زیادی کردند. در این فرصتی که برای حضور در این مسابقات داشتم باید بدنم را به سطحی می‌رساندم که توانایی تحمل تکنیک‌های مخصوص پرتاب را داشته باشد که از این بابت خیلی زمان سختی را گذراندم. فشار تمرینی را که در این‌یک سال تحمل کردم شاید کمتر کسی می‌توانست تحمل کند اما به دلیل اینکه هدف داشتم و آرزوی من این بود که کرمان یک پایگاه دوومیدانی برای ایران شود و به‌جایی برسیم که حرف در کشور نه برای جهان داشته باشیم این سختی‌ها را تحمل کردم. نهایتاً به این نتیجه رسید که من رکورد آسیا را در اولین حضورم در مسابقات پاراآسیایی شکستم. حتی فدراسیون جانبازان و معلولان هم من را برای رنک برنز و سومی و چهارمی لحاظ کرده بود. اما من خودم، توانایی‌ها و علم و مربی خودم را باور داشتم و به نقره و برنز اصلا فکر نمی‌کردم. افتخارآفرینی‌ها و تداوم این شرایط به حمایت‌های مسوولان بستگی دارد.
• گفته می‌شود که نمایندگان مردم استان کرمان در مجلس برای حضور ورزشکاران معلول کرمانی در مسابقات جاکارتا حمایت نکردند. درست است؟
خیر این‌چنین نبود، به‌طور مثال من از حمایت‌های دکتر پورابراهیمی تشکر می‌کنم چون در محدوده‌ای که حق ورزشکارانمان ضایع شد و از لیست مسابقات پاراآسیای حذف شدند برای برگرداندن آنها خیلی به ما کمک کردند و بارها و بارها به فدراسیون آمدند و الان هم پشت ما به حمایت‌های ایشان گرم است و وقتی مسولان کشوری ببینند یکی از نمایندگان استانی این‌چنین از بچه‌ها حمایت می‌کند مطمئنیم در پارالمپیک حقمان را ضایع نمی‌کند. هر جا هر وقت هر کمکی خواستیم دکتر پورابراهیمی در خصوص انجمن دومیدانی دریغ نکردند.
• کمک‌هایی که تاکنون به شما می‌شده آیا برای حضور ورزشکاران شما در پاراالمپیک کافی نیست؟
برای حضور ما در مسابقات پاراآسیایی حمایت‌های مدیرکل ورزش و جوانان عالی بود و اما برای پارالمپیک نه اینکه نخواهند حمایت کنند به دلیل اینکه ما زمان کمی داریم و باید مربی را حفظ کنیم اگر بخواهیم منتظر باشم ادارات با رایزنی از ما حمایت مالی کنند زمان‌بر است و نگرانی ما این است که به پاراالمپیک نرسیم. من تا این لحظه واقعاً شرمنده آنها هستم و روی اینکه دوباره کمک بخواهم نداریم و نیاز به کمک دیگر صنایع است.
• صحبت پایانی اگر دارید بفرمایید.
مدالی که الان من به آن افتخار می‌کنم در اصل به دلیل اعتماد و توجه ارگان‌هایی که از آنها نام بردم بوده است.
از آقای حسنی سعدی رییس بنیاد شهید استان کرمان هم تشکر می‌کنم که حمایت‌های مالی و معنوی ایشان هم در حد توان از ما انجام‌شده. همیشه با حضورشان باعث دلگرمی و انگیزه مضاعف من شدند.
موضوع دیگری که دوست دارم بگویم این است که خیلی از عزیزان در صنایع مختلف ازجمله شرکت‌های بیمه و خودروسازی به ما قول‌هایی دادند اما هیچ‌وقت عملی نشد که این بی‌احترامی به ما بوده است.
سهم کرمانی‌ها از مسابقات پاراآسیایی جاکارتا | سه طلا، یک نقره