۱۹ اردیبهشت، زادروز جبار باغچه‌بان
امروز ۱۹ اردیبهشت ماه سالروز تولد جبار باغچه‌بان است و به همین مناسبت قصد داریم به زندگی بنیانگذار نخستین مدرسه ناشنوایان در ایران بپردازیم.
میرزا جبار عسگرزاده معروف به جبار باغچه‌بان (۱۹ اردیبهشت ۱۲۶۴، ایروان – ۴ آذر ۱۳۴۵، تهران) بنیانگذار نخستین کودکستان و نخستین مدرسه ناشنوایان ایران در تبریز است.
او در مکتبخانه به فراگیری قرآن و زبان فارسی همت گماشت اما در ۱۵ سالگی به دلیل مشکلات مالی ترک تحصیل کرد و سپس به حرفه پدرش یعنی معماری و قنادی پرداخت.
وی در همین دوران برای روزنامه فکاهی ملانصرالدین مطالب و اشعار طنز می نوشت و مدیر مجله فکاهی لک لک نیز شد.
بخش دوم زندگی باغچه بان به بعد از جنگ جهانی اول و مهاجرت وی به ایران بازمی گردد.
وی در ۱۲۹۹ خورشیدی به عنوان آموزگار دبستان ابتدا در مرند و سپس در تبریز مشغول به تدریس شد.
او برای مدتی هم به شیراز مهاجرت و در آن شهر کودکستانی تاسیس کرد و به آموزش کودکان پرداخت.
باغچه‌بان مدرسه ناشنوایان را در سال ۱۳۰۳ با وجود مخالفت‌های بسیار از جمله مخالفت دکتر محسنی، رئیس فرهنگ وقت در تبریز دایر کرد.
این کلاس در کنار باغچه اطفال باغچه‌بان در کوچه انجمن در ساختمان معروف به عمارت انجمن تأسیس شد.
وی از سال ۱۳۰۷ خورشیدی با وجود دشواری‌های وسیع چاپ و کلیشه، چاپ کتاب‌های ویژه کودکان را با نقاشی‌هایی که خود می‌کشید آغاز کرد.
یکی از کتاب‌های وی با عنوان «بابا برفی» از سوی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به چاپ رسیده و شورای جهانی کتاب کودک آن‌را به عنوان بهترین کتاب کودک انتخاب کرد.
باغچه‌بان در سال ۱۳۱۲ خورشیدی به تهران آمد و دبستان کرولال‌ها را تأسیس کرد.
وی همچنین در سال ۱۳۱۲ دستگاهی اختراع کرد که کرولال‌ها از طریق دندان و حس استخوانی قادر به شنیدن می‌شدند.
این دستگاه پس از تکمیل شدن به نام «تلفن گنگ» در اداره ثبت اختراعات به ثبت رسید.
میرزا جبار عسگرزاده در سال ۱۳۲۲ جمعیتی به نام جمعیت حمایت از کودکان کرولال تأسیس کرد.
وی در سال ۱۳۲۳ برای مجله‌ای به نام سخن تقاضای امتیاز کرد، اما، چون پیش از این امتیاز مجله‌ای به همین نام صادر شده بود، امتیاز مجله زبان به نام او صادر شد و نخستین شماره آن در اول بهمن ۱۳۲۳ خورشیدی به چاپ رسید.
میرزا جبار عسکرزاده (باغچه‌بان) در روز چهارم آذرماه ۱۳۴۵ در سن ۸۱ سالگی چشم از جهان فروبست.
آثار ماندگار از پدر ناشنوایان ایران
– «برنامه کار آموزگار» سال ۱۳۰۲
– «الفبای آسان» سال ۱۳۰۳
– «الفبای دستی مخصوص ناشنوایان» سال ۱۳۰۳
– «خانم خزوک» سال ۱۳۰۷
– «زندگی کودکان» سال ۱۳۰۸
– «گرگ و چوپان» سال ۱۳۰۸
– «پیر و ترب» سال ۱۳۱۱
– «بازیچه دانش» سال ۱۳۱۱
– «دستور تعلیم الفبا» سال ۱۳۱۴
– «تهران، دبستان ناشنوایان» سال ۱۳۱۹
– «علم آموزش برای دانشسراها» سال ۱۳۲۰
– «بادکنک» سال ۱۳۲۴
– «الفبای خودآموز برای سالمندان» سال ۱۳۲۶
– «پروانه‌نین کتابی» سال ۱۳۲۶
– «الفبا» سال ۱۳۲۷
– «اسرار تعلیم و تربیت یا اصول تعلیم الفبا» سال ۱۳۲۷
– «الفبای گویا» سال ۱۳۲۹
– «برنامه یک‌ساله» سال ۱۳۲۹
– «کتاب اول ابتدایی» سال ۱۳۳۰
– «حساب» سال ۱۳۳۴
– «کتاب اول ابتدایی» سال ۱۳۳۵
– «آدمی اصیل و مقیاس واحد آدمی» سال ۱۳۳۶
– «درخت مروارید» سال ۱۳۳۷
– «خیام آذری» سال ۱۳۳۷
– «رباعیات باغچه‌بان» سال ۱۳۳۷
– «روش آموزش کر و لال‌ها» سال ۱۳۴۳
– «من هم در دنیا آرزو دارم» سال ۱۳۴۵
– «بابا برفی» سال ۱۳۴۶
– «عروسان کوه» سال ۱۳۴۷
– «زندگینامه باغچه‌بان به قلم خودش» سال ۱۳۵۶
– «شب به سر رسید» سال ۱۳۷۳
– «کبوتر من» سال ۱۳۷۳