به بهانه اجرای چارتار در سالن ورزشی|کنسرت هایی که حقشان ادا نمی‌شود

در برهه ای از زمان که تمامی اقشار در گیر روز مرگی، پریشانی و افسردگی‌های ناشی از آن هستند، توجه به هنر از سوی جامعه می‌تواند بسیاری این پریشانی‌ها را رفع بنماید.

در کرمان به لطف مسئولین فرهنگی استان، از هنر موسیقی حمایت مناسبی انجام می‌شود که به سبب آن در بی‌نظمی اخیر عرصه‌ی موسیقی و لغوهای زنجیره‌ای کنسرت‌ها، کرمان محل امنی برای خوانندگان ایرانی است.

اما آنچه که در این عرصه کمبودش حس می‌شود مشکلات سخت افزاری برای توسعه‌ی موسیقی زنده می‌باشد.

کلان‌شهر کرمان، با جمعیتی بالغ‌بر هشتصد هزار نفر از کمبود خانه‌ای امن برای یک اجرای زنده رنج می‌برد و مردم هنردوست این شهر برای لذت بردن از اجرای خواننده‌ی محبوبشان مجبورند تن به سالن‌های ورزشی و صندلی‌های سخت آن بدهند.

مسلماً لذت یک کنسرت را به طور کامل خواننده و گروه آن تعیین نمی‌کنند.
این کیفیت صدای سالن و محیط آن است که به اجرای خواننده و نوازندگانش روح می‌بخشد و باعث نمایان شدن هنر هنرمندان می‌شود.

در کنسرت دوشنبه شب گروه چارتار در سالن ورزشی فجر، آرمان گرشاسبی_خواننده‌ی گروه موسیقی چارتار_به عدم وجود سالن مناسب در کرمان اعتراض کرد و به خاطر حضورش در چنین سالنی از تماشاچیان عذرخواهی نمود و دلیل حضورش را در سالن فجر نبود سالن مناسب دیگری در شهر کرمان عنوان کرد.

طبق تصویری که در سایت ایران کنسرت برای فروش صندلی‌ها می‌باشد، در هرسانس ۱۲۰۰ صندلی فروش رفته که نیمی از آن صندلی‌های ثابت حاشیه‌ی سالن ورزشی فجر می‌باشد و ۶۰۰ عدد دیگر ،در وسط زمین ورزشی با قرار می‌گیرد.

شکل قرار گرفتن صندلی‌های حاشیه‌ای به نحوی است که شنیدین صدای خواننده را با مشکل روبرو می‌کند.

جای خوشحالی است که ۲۴۰۰ کرمانی هنردوست از این رخداد فرهنگی هنری استقبال کرده‌اند اما متأسفانه آنچه که عایدشان شد نارضایتی بود.

رجبی_یکی از حاضرینی که از روی صندلی‌های حاشیه‌ای ناظر کنسرت بود_ به«کرمان نو» می‌گوید که حتی متوجه سلام و احوال پرسی خواننده نشده است و هیچ لذتی از فضای هنری موجود نبرده است.
او وضعیت صدابرداری را بسیار ضعیف ارزیابی می‌کند و توضیح می‌دهد که فقط ملودی موزیک‌ها را متوجه شده است و قادر به شنیدن دقیق کلمات نبوده است.

علی رضا یحیوی _صدا بردار کنسرت _در مصاحبه با خبرنگار ما کیفیت بد صدا را به وضعیت نامناسب سالن اجرا نسبت می‌دهد و می‌گوید تمام توان خود را برای تأمین صدای سالن انجام داده است اما صدابرداری در یک سالن ورزشی کاری بسیار سخت می‌باشد.

یحیوی به سؤال خبر نگار ما در ارتباط با عدم رعایت حد اقل‌های کیفیت صدا برای حاضرین در حاشیه سالن این گونه پاسخ می‌دهد:«قبل از اجرا از مسئولین برگزاری در مورد احتمال وجود مخاطب بر روی صندلی‌های حاشیه‌ای سؤال کردم اما آن‌ها گفتند که در این فضاها نیازی به صدا نداریم و من دیگر هیچ اقدامی برای تأمین صدا در فضاهای حاشیه‌ای انجام ندادم»

اما سعید زلفی _مسئول برگزاری کنسرت چارتار_ در مصاحبه با « کرمان نو» گفته‌های صدابردار سالن را تکذیب می‌کند می‌گوید از یک ماه قبل در سایت ایران کنسرت ترتیب چینش صندلی‌ها مشخص بوده است و صدا بردار موظف به تأمین صدا بر اساس چینش صندلی ها می‌باشد. او حرف‌های یحیوی را صحیح نمی‌داند و می‌گوید خود ما هم نسبت به صدا برداری انتقادهایی داشتیم که او به ما گفت مشکل از سالن می‌باشد.

او می‌گوید اگر ما سالن کوچک‌تری و با کیفیت مناسب تری را تهیه می‌کردیم به دلیل هزینه‌های بالای گروه موسیقی چارتار متضرر می‌شدیم و ما مجبور به فروش ۱۲۰۰ بلیط در هر سانس بودیم.

زلفی در جواب سؤال «کرمان نو» مبنی بر امکان جبران حقوق از دست رفته‌ی مصرف کننده، خود را مقصر نمی داند و می‌گوید مقصر اصلی مسئولین ذی ربطی می‌باشند که نتوانسته‌اند برای شهرمان یک مکان مناسبی ایجاد کنند و این مشکل باید از ریشه حل شود تا در کنسرت‌های بعدی شاهد چنین وقایعی نباشیم.

حال چند سؤال پیش می‌آید:

آیا نیاز نمی‌باشد که در کنار نظارت‌های شدید محتوایی بر روی اجراهای زنده، کمی هم از لحاظ کیفی کنسرت‌ها نظارت شوند تا حقوق مصرف کننده پای مال نشود؟

در شرایطی که استان به بهانه‌ی ارزش افزوده‌ی شهری دست به پروژه‌های عمرانی چند صد میلیاردی زده است، آیا ساخت یک سالن چند منظوره‌ی با هزینه‌ای کمتر از ۴ میلیارد نمی‌تواند برای شهر کرمان ارزش افزوده بیاورد؟