۱۰ اردیبهشت؛ سالروز تولد رهی معیری
امروز ۱۰ اردیبهشت ماه سالروز تولد محمدحسن بیوک زاده (رهی معیری) است و به همین مناسبت قصد داریم به زندگی این شاعر و ترانه سرا معاصر ایرانی بپردازیم.
دهم اردیبهشت‌ماه‌سالروز تولد رهی معیری، شاعر و ترانه‌سرای معاصر است.
محمدحسن معیری از خاندانی اهل ادب و هنر، دهم اردبیهشت‌ماه ۱۲۸۸ خورشیدی در گلشن تهران، به دنیا آمد.
پدرش، مؤید خلوت، پیش از تولد او درگذشته بود.
رهی معیری تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران به پایان برد؛ آنگاه وارد خدمت دولتی شد و در مشاغلی چند خدمت کرد.
از سال ۱۳۲۲ به ریاست کل انتشارات و تبلیغات وزارت پیشه و هنر (بعداً وزارت صنایع) منصوب گردید.
پس از بازنشستگی در کتابخانه سلطنتی اشتغال داشت.
او از اوان کودکی به شعر، موسیقی و نقاشی دلبستگی فراوانی داشت و بعدها نیز در این هر سه هنر به طبع‌آزمایی پرداخت.
معیری از آغاز جوانی به سرودن شعر پرداخت و گفته می‌شود اولین رباعی خود را در سن 17 سالگی سروده است.
او که با تخلص «رهی» شعر می‌سرود و آثارش در روزنامه‌ها و مجلات ادبی نشر می‌یافت، بعدها به عنوان یکی از شاعران غزلسرای بسیار نامی معاصر شناخته شد.
رهی شعرهای فکاهی و انتقادی خود را نیز با نام‌های مستعار «زاغچه»، «شاه پریون»، «گوشه‌گیر» و «حق‌گو» منتشر می‌کرد.
رهی معیری علاوه بر شاعری، در ساختن تصنیف نیز مهارت کامل داشت.
«خزان عشق» (شد خزان گلشن آشنایی)، «نوای نی»، «به کنارم بنشین»، «کاروان» و «شب جدایی» از ترانه‌های مشهور او هستند.
این شاعر در سال‌های پایان عمر در برنامه«گل‌های رنگارنگ» رادیو، در انتخاب شعر با داوود پیرنیا همکاری داشت و پس از او نیز تا پایان زندگی، آن برنامه را سرپرستی می‌کرد.
آثار رهی معیری در مجموعه‌های «سایه‌عمر»، «آزاده» و «گل‌های جاویدان» گردآوری شده‌اند؛ «سایه‌عمر» مجموعه‌غزل‌ها، «آزاده» مجموعه‌ترانه‌ها و «گل‌های جاویدان» مجموعه‌مقاله‌های ادبی این غزلسرا هستند.
مجموعه‌آثار او شامل غزلیات، غزلیات ناتمام، قصاید، مثنوی‌ها، رباعیات، قطعات، تک‌بیتی‌ها، اشعار روز، ترانه‌ها و بخش‌هایی با عنوان‌های «در ستایش رهی» و «به یاد رهی» در 544 صفحه گردآوری و سال گذشته از سوی انتشارات نگاه منتشر شده است.
مجموعه‌ای از اشعار رهی معیری با عنوان سایه عمر در سال ۱۳۴۵ به چاپ رسید.
در شعرهای رهی، تاثیر شاعرانی چون حافظ، مولوی، صائب و گاه مسعود سعد سلمان و نظامی به چشم می‌خورد، اما بیش‌ترین تاثیرپذیری او از زبان سعدی است.
این شاعر سفرهای متعددی به ترکیه، اتحاد جماهیر شوروی سابق، افغانستان، ایتالیا، فرانسه و انگلستان داشت.
او در آخرین سفر خارجی خود نیز در سال ۱۳۴۶ برای عمل جراحی به انگلستان رفت.
او سرانجام در بیست‌وچهارم آبان‌ماه در سال ۱۳۴۷ خورشیدی و سن 59سالگی بر اثر بیماری سرطان در تهران درگذشت.
پیکر این شاعر نیز در گورستان ظهیرالدوله به خاک سپرده و بلبل طبعش برای همیشه خاموش شد.