۳۰ ادریبهشت؛ زادروز احمد رضا احمدی
۳۰ ادریبهشت زادروز احمد رضا احمدی است به همین مناسبت قصد داریم به زندگی این شاعر منتقد ادبی و دکلمه خوان کرمانی بپردازیم.
وی دوره آموزش‌های دبستانی را در کرمان گذراند و 7 سال بعد به همراه خانواده راهی تهران شد و در مدرسه دارالفنون تحصیل کرد. ذوق کودکی‌اش در بزرگسالی او را به شعر کشاند.
آشنایی عمیق او با شعر و ادبیات کهن ایران و شعر نیما دستمایه‌ای شد تا حرکتی کاملاً متفاوت را در شعر معاصر آغاز و پی‌ریزی کند.
وی نخستین مجموعه شعرش را با عنوان طرح در سال 1340 منتشر کرد که توجه بسیاری از شاعران و منتقدان دهه 40 را جلب کرد.
احمدی، پس از آن به یکی از شاعران تاثیرگذار معاصر بعد از نیما و شاملو در میان شاعران پس از خود مبدل شد.
حضور فعال وی در عرصه شعر، ادبیات کودکان، دکلمه شعر و هنر سینما، از او چهره‌ای مؤثر در ادبیات و هنر معاصر ساخته است.
از احمد رضا احمدی بیش از 18 مجموعه شعر، 15 کتاب برای کودکان، دکلمه اشعار خودش در کاست یادگاری و اشعار حافظ، نیما، سهراب سپهری و شاعران معاصر منتشر شده است.
در سال 1378 سومین جایزه شعر خبرنگاران با مراسمی متفاوت و خصوصی در خانه احمدرضا احمدی برگزار شد.
همان سال کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در مراسم بزرگداشت احمدرضا احمدی، تندیس مداد پرنده را به او اهدا کرد.
- تندیس مداد پرنده به احمدی اهدا شد
احمدی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان سال‌ها فعالیت کرده و هم اکنون نیز در همان جا مشغول به کار است.
برخی از آثار احمدرضا احمدی:
- طرح، ناشر: احمدرضا احمدی، 1340
- روزنامه شیشه‌ای، طرفه، ۱۳۴۳
- وقت خوب مصائب، زمان، ۱۳۴۷
- من فقط سفیدی اسب را گریستم، مرکز، ۱۳۵۰
- ما روی زمین هستیم، زمان، ۱۳۵۲
- نثرهای یومیه، ناشر: احمدرضا احمدی، ۱۳۵۹
- هزار پله به دریا مانده است، نشر نقره، ۱۳۶۴
- قافیه در باد گم می‌شود، پاژنگ، ۱۳۶۹
- لکه‌ای از عمر بر دیوار بود، نوید شیراز، ۱۳۷۲
- ویرانه‌های دل را به باد می‌سپارم، نشر زلال، ۱۳۷۳
- از نگاه تو زیر آسمان لاجوردی، سازمان همگام، ۱۳۷۶
- عاشقی بود که صبحگاه دیر به مسافرخانه آمده بود، سالی، ۱۳۷۸
- هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود، ماه‌ریز، ۱۳۷۹
- یک منظومه دیریاب در برف و باران یافت شد، ماه‌ریز، ۱۳۸۱
- عزیز من، افکار، ۱۳۸۳
- ساعت۱۰ صبح بود، چشمه، ۱۳۸۵
- چای در غروب جمعه روی میز سرد می‌شود، ثالث، ۱۳۸۶
- روزی برای تو خواهم گفت، ثالث، ۱۳۸۷