در آستانه سالگرد زلزله بم تأسیس«خانه فرهنگ مردم بم و نرماشیر»
علومی در خصوص تأسیس خانه فرهنگ مردم می گوید:«علاقه دیرین من به قصه ها، اشعار و آداب و رسوم من را بر آن داشت که در این زمینه کاری انجام دهم. این واقعیت را نیز از یاد نبریم که بم شهری دارای تاریخی عمیقاست.بم؛ میراث فرهنگی مشترک بین ایران بزرگ و ملت های همسایه است. در نتیجه به این فکر افتادم که به طور خاص به فرهنگ مردم بم و نرماشیر پرداخته شود.
این نویسنده و پژوهشگر افزود:«پروفسور عدل و پیش از او احمدمستوفی اعتقاد داشته اند که «دارستان» و«نارتیچ» پیش زمینه تمدن سومر بوده اند. تا کنون تصور بر این بود که بین النهرین منشأ تمدن جهان است. در حالی که سومری ها می گویند از کوه های شرقی«ارته» به بین النهرین مهاجرت کرده اند. پروفسور عدل معتقد است که ارته حوالی هلیل، دارستان، نارتیچ، بم و شهر سوخته است. پس این منطقه اهمیت جهانی دارد.بنا بر این شایسته است که خانه مستقلی برای فرهنگ مردم این منطقه تشکیل شود تا آخرین بقایای قصه ها، باورها، ترانه ها، نقالی ها و آداب و رسوم آن که در حال نابودی است، گردآوری شود.»
موسس خانه فرهنگ مردم بم و نرماشیر در مورد روند اخذ مجوز برای تأسیس این خانه اظهار داشت:«2سال قبل به شهرداری بم پیشنهاد تأسیس خانه فرهنگ مردم را دادم. اما از آن جایی که کشور ما در محاصره انواع بحران های سیاسی و اقتصادی و اجتماعی است، کارهای فرهنگی در حاشیه قرار دارد. در نتیجه، این پیشنهاد در پیچ و خم های اداری به چشم نیامد. تا این که امسال پس از دو سال پی گیری به ثمر نشست.»
وی تصویب این طرح را نیز مرهون بخشی از اعضای شورای شهر بم دانست و گفت:«برخی از اعضای شهر بم در کسوت روزنامه نگاری، هنر و استادی دانشگاه هستند. دوستان روزنامه نگار بمی و دانشجویان نیز همراهی کردند. اما آن چه که روند کار را تسریع کرد، حمایت فرماندار بم بود که ایشان هم از جمله افراد فرهنگ دوست، کتاب خوان و فرهیخته این شهرستان هستند. امیدوارم فرهنگ ما که در طول سالیان متمادی لطمه خورده است، با تلاش دولتمردانی که شیوه غالب آن ها عقلانیت، تدبیر و ایجاد امید است، جان تازه ای بگیرد.»
وی ادامه داد:«کارِ خانه فرهنگ مردم بم و نرماشیر نیز گردآوری، ثبت و تحلیل قصه ها و اشعار کهن می باشد.بدیهی است که تمرکز بر شهرستان های بم و نرماشیر خواهد بود؛ اما میراث معنوی در ارتباط با ایران است. بخشی از وظیفه فرهنگ مردم، حفظ میراث معنوی است. بخشی دیگر به دستاوردهای ملموس و محسوس مانند معماری و مهندسی آبیاری، صنایع دستی، پوشاک، خوراک و… می پردازد. کار بسیار وسیع است و از عهده یک نفر ساخته نیست. بدون شک کسانی می توانند در این زمینه کار کنند که عاشق و شیفته فرهنگ مردم باشند.»