ٰامروز ۱۸ خرداد زادروز سعید نفیسی است و به همین منظور قصد داریم به زندگی این نویسنده ، پژوهنده ، ادیب ، مترجم و شاعر بپردازیم.
سعید نفیسی، پژوهنده، ادیب، مترجم و شاعر فرزند میرزا علیاکبر ناظمالاطبا (معروف به ناظمالاطبا کرمانی) در ۱۸ خرداد ۱۲۷۴ شمسی در تهران تولد متولد شد.
تحصیلات سه سالهٔ ابتدایی را در مدرسهٔ شرف، -یکی از نخستین مدارس جدید که پدرش تأسیس کرده بود- گذراند و تحصیلات متوسطه را در مدرسهٔ علمیه، و در بهار ۱۲۸۸ در تهران بهپایان رساند.
پانزده ساله بود که برادر بزرگترش دکتر اکبر مؤدب نفیسی او را برای ادامهٔ تحصیل به اروپا برد.
نفیسی تحصیلات خود را در شهر نو شاتل سوئیس و دانشگاه پاریس به اتمام رساند و در سال ۱۲۹۷ به ایران بازگشت.
ابتدا در دبیرستانهای تهران به تدریس زبان فرانسه پرداخت و بعد در وزارت فواید عامه مشغول کار شد.
در سال ۱۲۹۷ به گروه نویسندگان مجله «دانشکده» پیوست و در یک سال فعالیت این مجله با ملکالشعرا بهار همکاری داشت.
نفیسی در نگارش سبک ویژهای داشت. از تکلف و تصنع دوری میجست و نوشتههایش چون آب زلالی بود که هر فردی در هر موقعیتی میتوانست از آن استفاده کند.
اثر قابل تأمل دیگر نفیسی، مقاله «در مکتب استاد» است که نگارشی درباره ویرایش فارسی و غلطهای املایی و انشایی است.
باآنکه تا امروز رسمالخط فارسی تحولهای فراوانی به خود دیده اما مطالعه این اثر نفیسی، نشان میدهد که او چگونه با وسواس و حساسیت خاص خود به رسمالخط فارسی پرداخته،
عشق از دیدگاه نفیسی وسیله نیرو بخشیدن شکست و نابودی زندگی جهان است و این ادیب هنرمند در زیر لایههای نهان نهاد فکری و فرهنگی جستجو میکند و برای تحرک جامعهای اقدام میکند که مایل به ستیزه گری, منافق, خودپسندی و مادیت است.
عشق آن کشاکش دریای بیکران سرشت هر موجودی است که اگر روزی از میان برخیزد هر رشتهای از این تاروپود هستی را بادی به گوشیهای دیگر از دیار نیستی خواهد برد.
شاهکارهای نثر، فارسی، فرنگیس، ستارگان سیاه، در مکتب استاد و نیمه راه بهشت ازجمله آثار استاد نفیسی است.
او سرانجام در ۲۳ آبان ۱۳۴۵ شمسی در تهران درگذشت.