یادداشت محمدرضا فرحبخش مدیرکل آموزشوپرورش استان کرمان
دیار کریمان همچون دلش، بزرگ و پهناور است و ما باید تلاش کنیم تا این وسعت و پراکندگی جغرافیایی نتواند دلهای مردم چهارگوشهٔ کرمان را از هم دور کند.
تلاش میکنیم؛ در همین جغرافیای زیبا و چهارفصل، تاریخ زیباتری برای نسل نوجوان و جوان و آینده این مرزوبوم بسازیم.
من چهارگوشهٔ این خانه را میشناسم و خوب میدانم؛ با حلواحلوا، دهان شیرین نمیشود.
میدانم؛ تلخی واقعیتهای اجتماعی تنها با شعار شیرین نمیشود، اگر شعار و شعور با هم نباشد، سیلی واقعیت خیلی زود ما را از خواب غفلت بیدار خواهد کرد. واقعیت یعنی همین که میدانیم؛ کودکان هم استانی ما در جنوب کرمان، با پای پیاده یا سوار بر وانت به مدرسه میروند.
میدانیم؛ معیشت و اقتصاد خانوارها تأثیر مستقیم بر کیفیت آموزشوپرورش کودکان دارد.
میدانیم توسعه نامتوازن، فقدان زیرساختها و جولان مشاغل کاذب (پدیده سوخت بری و…) چه بر سر آینده کودکان میآورد.
در آموزشوپرورش کرمان تلاش میکنیم با مشارکتجویی و همدلی پیوند بین مدرسه و جامعه را تقویت کنیم یا بهعبارتدیگر آنها را با هم آشتی بدهیم.
باور و اعتقاد داریم؛ اگر قطار نظام آموزشی در ریل واقعی خود قرار گیرد، میتواند برای جامعه و مردم منشأ خیر و برکات فراوان باشد.
نظام آموزشی باتربیت نیروی انسانی متخصص و متعهد، میتواند در کاهش نابرابری اجتماعی نقشآفرین باشد.
ایمان داریم؛ دانشآموزان هر منطقه آیندهسازان جامعه خود هستند و اگر امروز برخی مناطق با واژگانی همچون محروم یا کمبرخوردار و توسعهنیافته شناخته میشوند، این “داغ محرومیت” تنها با دستان توانای دانشآموزان و جوانان همان خطه از پیشانی آن پاک میشود.
در جامعه امروز که شبکههای مجازی، عدالت رسانهای را تسهیل کردهاند، دیگر هیچ صدایی کمرنگ نخواهد شد و دوران تکصدایی به پایان رسیده است.
در دنیای جدید که همه ذینفعان تعلیموتربیت (دانشآموز، مدرسه و خانواده) میتوانند صدای خود را به گوش جهانیان برسانند، محرومیت معنای خود را از دست میدهد.
پس بیایید با همدلی و مشارکت دنیای بهتری برای فرزندان خود بسازیم تا با تحقق اهداف قرار گیرد.
بنابراین ما نباید نقش و رسالت خود را کوچک بشماریم و بگوییم من” تنها یک نفر هستم”
چرا که؛
تو مگو همه به جنگاند و ز صلح من چه آید؟!
تو یکی نه ای، هزاری
تو چراغ خود برافروز