مدیر بحران با دست خالی| همه راه‌ها به بیل ختم می‌شود

مدیریت بحران استانداری از آبگرفتگی 80 درصدی این منطقه خبر داده و عنوان کرده که راه بسیاری از روستاهای منطقه مسدود شده و اکثر مردم که در کپر و یا خانه‌های گلی و غیر‌استاندارد زندگی می کنند این روزها بی خانمان هستند و سرپناهی ندارند.

 روز گذشته دختر جوان روستایی پس از ورود به منزلش به زیر آوار رفت و جان خود را از دست داد.

این در حالیست که در اخبار از کمک رسانی گسترده به منطقه سیل زده خبر داده می شود. دهیاران و مردم منطقه اما از مدیریت در رسیدگی به وضعیت پس از سیل ناراضی هستند.

استاندار در ساعت‌های اولیه سیل خودش را به جنوب کرمان رساند. وزش باد جلوی پرواز بالگرد را گفت. در راین فرود آمد و بقیه راه را با خودرو رفت. جلسه ستاد بحران تشکیل داد و دستورات مقتضی را صادر کرد. روز بعد هم گزارش سیل را از طریق ویدیو کنفرانس به رییس جمهور داد.

پنج شنبه در استانداری جلسه فوق العاده ستاد بحران تشکیل داد و آخرین وضعیت را از طریق ویدیو کنفرانس از فرمانداران شهرستان‌های جنوبی جویا شد.

همه راهها به بیل ختم می‌شود

مدیران در جلسه ستاد بحران برای پیشبرد برخی فعالیت‌های خود به بیل مکانیکی نیاز داشتند. مخابرات برای ترمیم فیبر نوری و دیگران برای ترمیم تخریب‌های سیل. اما آنچه پیدا نمی‌شد بیل بود. ماجرا تا جایی پیش رفت که یکی از فرمانداران جنوب گفت: دو تا بیل سراغ دارم که در فلان شهرستان کنار جاده پارک شده‌اند. نمایندگان ادارات اما مسئولیت بیل‌ها را بر عهده نگفتند. گویا هنوز روزهای تمرین ما در بحران به اندازه‌ای نرسیده است که برای این روزهای پروتکل مشخصی داشته باشیم. همچنان قیر هست و قیف نیست.

چادرها را کی برده؟

رییس جمعیت هلال احمر که روز گذشته میزبان مدیر کشوری خودش در جنوب کرمان بوده در نمونه‌ای از کمک‌های اولیه گفت بیش از ۳۰۰ چادر از انبارهای ما تحویل دهیارانی شده که فرماندار رودبار جنوب معرفی کرده است. آماری که فرماندار آن‌را قبول نداشت و چادرهای توزیع شده را حدود ۵۰ عدد اعلام کرد. اختلافی که صدای فدایی را درآورد. اختلاف شش برابری!

مردم درگیر مشکلات پس از سیل

صابر دهمیری دهیار روستای شهیدآباد شهید دهمیری به«کرمان نو»می گوید: تا این لحظه راه روستای ما مسدود است و مسوولان به غیر از جلسه گرفتن کاری انجام ندادند.

وی افزود: تنها کمکی که به ما کردند چند بسته آب معدنی و نان و 75 پتو به روستای ما که بیش از 100 خانوار است دادند و این هم از طرف سپاه دست‌مان رسید.

وی تصریح کرد: قرار بود یک لودر راه های روستایی این منطقه بازگشایی کند، اما سوخت تمام کرده و همان جا که خاموش شده رهایش کرده و رفته اند، مسئولانی که نتوانند سوخت یک لودر را تامین کنند چطور می خواهند این بحران را مدیریت کنند؟

دهمیری اضافه کرد: مهم ترین مشکل ما نبود جاده ورودی روستا و آب آشامیدنی است، یازده روستای مجاور ما هیچ کدام آب آشامیدنی ندارند.

این دهیار افزود: هلال احمر رودبار حتی درگیر رساندن وسایل مورد نیاز به مردم نشده و باید به هلال احمر عنبرآباد مراجعه کنیم.

 روز گذشته یکی از زنان روستایمان به داخل منزلش برای برداشتن وسایلش رفته بود که خانه روی سرش خراب شد و جانش را از دست داد. چه کسی پاسخگوی این مسئله است؟ این همه داد زدم به ما چادر بدهید مردم اسکان پیدا کنند. گفتند به شما تعلق نمی گیرد. چند نفر دیگر باید زیر آوار بمیرند؟

مسئولان می گویند سوخت نداریم

دهمیری گفت: سه روز پس از بارندگی از فرماندار خواستیم بوسیله بالگرد آب برسانند و دیدیم آقای سعیدی مدیریت بحران استانداری در بالگرد آمد و گفت ما سوخت نداریم به او گفتم اگر عکس و فیلم می خواستید می گفتید برایتان از طریق فضای مجازی می فرستادم وقتی سوخت نداشتید کجا آمدید؟

پارسا یکی دیگر از دهیاران روستاهای زهکلوت می گوید: کمک ها فقط در مرکز شهر زهکلوت و روستاهای هم جوارش توزیع شده اند و روستاهایی که فاصله بیشتری دارند حتی جاده هایشان هنوز مسدود و است و آب و برق هم ندارند.

وی تصریح کرد: متاسفانه توزیع کمک های مردمی هم دست برخی افراد است که دیدگاهی سیاسی دارند و نمی گذارند به برخی مناطق کمک برسد. یکی نیست بگوید الان که وقت تسویه حساب سیاسی نیست مردم دارو ندار شان را از دست داده اند و کودکانشان در گل و لای دارند از دست می روند.

سابقی از فعالان رسانه ای زهکلوت می گوید: فقط جاده اصلی تا پنگ ترمیم شده و اکثر جاده های فرعی روستایی متاسفانه هنوز مسدود هستند.