شهیدحاج قاسم سلیمانی مخالف طرح انتقال آب هلیل رود بود

نجمه سعیدی | طرح انتقال آب هلیل رود به شمال استان کرمان از همان سال‌های 70 که مطالعات این طرح شروع شد، با مخالفت‌های بی شماری، هم از سوی چهره‌های دانشگاهی و هم از سوی مسئولین و چهره‌های سیاسی روبرو بود.

بر اساس شنیده‌ها کرما نو از یک منبع آگاه و معتبر، سردار سلیمانی نیز مخالف اجرای این طرح بود و حتی از سوی این منبع آگاه، اعلام شد که سردار در زمان شروع این طرح مخالفتش را به وسیله ارسال نامه ای به رزم حسینی که در آن زمان استاندار کرمان بود هم اعلام کرده و حتی در جلسه شورای اداری ای که دعوت شده ، شرط حضورش را اعلام مخالفت خود با طرح انتقال آب هلیل رود، ذکر کرده بود.

با توجه به این توضیح و همچنین با توجه به درایتی که سردار سلیمانی در همۀ برهه‌های تاریخی، چه در زمان جنگ و چه بعد از آن و در حفظ و حراست از ایران داشته است ، این مخالفت می‌تواند مصداق «اظهر من الشمس» باشد.

علاوه بر این موضوع، سردار زاده دیاری بود که مردمانش به دلیل حضور بی واسطه، بر رودخانه هلیل رود و منطقه اشراف کامل دارند و این دلیل محکمی مبنی بر این بود که سردار دغدغه‌های ‌ساکنین همجوار این رود را به درستی درک می‌کرد.

طرح انتقال آب هلیل رود مردود است

اکنون چهره‌های دانشگاهی هم به مسئله مخالفت با این طرح ورود کرده‌اند، فرشاد سلیمانی عضو هیئت علمی دانشکده منابع طبیعی دانشگاه جیرفت  در مورد این طرح  به سایت خبری کنارصندل گفت: انتقال آب بین حوزه ای می تواند گاها” تبعات جبران ناپذیری به اکوسیستم های حوزه مبدا وارد کند و در دراز مدت نیز برای حوزه مقصد مقرون به صرفه نیست.

وی ادامه داد: توسعه پایدار پارادایم اساسی انسان هاست، بنابراین همه برنامه ریزی ها و سیاست گذاری ها باید با هدف توسعه پایدار صورت پذیرد به طوری که تمامی ذی‌نفعان و ذی مدخلان  را به سمت رفاه اقتصادی، توسعه اجتماعی و کاهش اثرات منفی زیست محیطی سوق دهد.

وی افزود: آیا انتقال آب جازموریان به کرمان می تواند اهداف توسعه پایدار را تامین کند ؟  انتقال آب بین حوضه ای در مناطق خشک و نیمه خشک (جنوب کرمان) به دلیل شکنندگی این مناطق از حساسیت ویژه ای برخوردار است. بنابراین اجرای این طرح در جنوب کرمان اثراتش چند برابر دارد.

در مدیریت جامع حوزه های آبخیز بایستی یک دید همه جانبه گرا و سیستم نگر نسبت به موضوع داشت

فرشاد سلیمانی ادامه داد:  اگر به تعریف مدیریت جامع حوزه های آبخیز که همان استفاده از همه ظرفیت‌ها در جهت توسعه پایدار ، بدون آسیب زدن به منابع پایه(آب ،خاک و گیاه) است، دقیق اندیشه کنیم، درک خواهیم کرد که این تعریف نشان دهنده این موضوع است که هر حوزه آبخیز‌داری قابلیت‌ها و پتانسیل های متفاوتی دارد که بایستی بر اساس این قابلیت ها توسعه پیدا کند.

وی عنوان کرد: امروزه اگر حوزه جازموریان دارای آبی برای انتقال است، بنابراین در بودجه و برنامه های توسعه باید محور باشد ، آیا این چنین است؟ و اگر منطقه ای با کمبود آب روبرو است یعنی ظرفیت اکوسیستم تکمیل شده و توسعه آن در منطقه، اشتباه است. در مدیریت جامع حوزه های آبخیز بایستی یک دید همه جانبه گرا و سیستم نگر نسبت به موضوع داشت و با کسب کالاها و خدمات مطلوب مورد نیاز جامعه بدون اثر گذاری منفی بر روی منابع پایه، محیط زیست و همچنین زندگی آبخیز نشینان صورت پذیرد.

فرشاد سلیمانی افزود: بنابراین سوال پیش می آید که چگونه موافقان این طرح می توانند اثرات نامطلوب آن را بر روی زندگی بیش از یک میلیون نفر از جازموریان نشینان را نبینند؟

چگونه می توانند اثرات نامطلوب زیست محیطی را کتمان کنند؟

سلیمانی تاکید کرد: در قوانین یونسکو برای طرح‌های انتقال آب چند شرط گذاشته شده است که یکی از اساسی ترین آنها این است که مبدا نباید با کمبود آب مواجه شود.

وی ادامه داد:‌ در حالی که طبق گزارش سازمان مدیریت منابع آب کشور اکثریت دشت های منطقه جزء دشت های ممنوعه به حساب می‌آیند از دیگر شروط مهم این است که منافع خالص ناشی از اجرای طرح به طور عادلانه بین مناطق تقسیم گردد .

فرشاد سلیمانی با طرح این سوال «اگر منافع طرح های مشترک المنافع به صورت عادلانه توزیع شده است چرا هنوز بحث کپرنشینی در جنوب کرمان حل نشده است؟» گفت: اجرای این طرح می تواند جازموریان را به کانون گرد و غبار جنوب شرق ایران تبدیل کند به طوری که استان های کرمان،سیستان و بلوچستان و هرمزگان با جمعیتی بیش از ۷ میلیون نفر هوا برای نفس کشیدن نداشته باشند و خوزستان هایی دیگر شوند که در آن زمان بسیج امکانات هم بی فایده است چرا که ترمیم طبیعت بسیار زمان بر و گاها”غیر ممکن است.