آدم متخصص و خاک خورده در راس هیئت‌ها نیست | هیچ‌کدام از مدیرکل‌ها تاکنون کاری برای ورزش نکردند

درخشش کاراته‌کارهای کرمانی بهانه‌ای شد تا در «کرمان نو» به سراغ رضا میرحبیبی پیشکسوت کاراته استان برویم، رضا میرحبیبی که متولد ۹ آبان ۱۳۳۹ است و از سال ۵۴ کاراته را در باشگاه کارگران آغاز کرده و از سال ۶۴ کاراته را تا دان ۴ در سبک کان‌ذن ریو ادامه داده و در سبک شوتوکان دان ۹ دارد و همچنین داور آسیایی و جز شورای داوری ایران و رئیس کمیته داوران هم بوده و در هیئت کاراته هم حضور داشته است از مشکلات و کمبودهای کاراته در استان می‌گوید. در ادامه گفت‌وگو با میرحبیبی در مورد وضعیت کاراته در استان را می‌خوانید: 

در حال حاضر کلاس‌های آموزشی‌تان را خودتان برگزار می‌کنید؟

کلاسم را تا زمانی که سالم و سرپا باشم خودم مدیریت می‌کنم البته داریم شاگردان ارشدی که اینجا کار می‌کنند؛ اما بیشتر مدیریت آن با خودم است.

در مورد قهرمانی‌ها و سوابق ورزشی‌تان بگویید.

بین مدال‌هایم سومی کشوری دارم؛ اما بعد از آن به دوران جنگ خوردیم و دیگر مسابقه نبود و حالا هم که مسابقه است ما دیگر پیر هستیم.

 وضعیت کاراته را چگونه می‌بینید؟

نه مسئولین نه اداره ورزش کمکی به کاراته در این استان نکردند، نه اینکه بگوییم مدیریت جدید بلکه مدیرکل‌های قبلی هم همین‌گونه بودند. این رشته نیاز به حمایت مالی دارد؛ اما حمایتی وجود ندارد. به هر مدیری هم که می‌گوییم حمایت مالی کنید می‌گویند پول نداریم اگر پول دارید خودتان فعالیت کنید. ورزش‌هایی مانند کاراته درآمد آن‌چنانی ندارند، حالا ما از بازیکن پول می‌گیریم بازی برگزار می‌کنیم و همان پول را باید به داور بدهیم تا داوری کنند. این وضعیت جالب نیست. ما همین حالا ۵۰-۶۰ نفر قهرمان آسیایی، جهانی و تورنمنت‌های بین‌المللی در زنان و مردان داریم. ورزشکاری که از کهنوج به اینجا می‌آید کجا باید تمرین کند؟ ما یک خانه کاراته نداریم. ورزشکاری که قهرمان آسیا شده باید جایی باشد که در آن استراحت کند، تمرین کند. یک جایی را هم که ساخته‌اند هنوز کامل نشده و کلی پول باید هزینه شود تا این مکان کامل شود. ورزشکاری که از شهرهای دیگر به کرمان می‌آید باید جایی برای تمرین داشته باشد یا خیر؟ اینکه شب ورزشکاری از کرمان به شهرهای دیگر استان برود سخت است.

فکر می‌کنید مشکل از کجاست؟

اگر نگاه کنیم می‌بینیم که آدم متخصص و خاک خورده در راس هیئت‌ها نیست. اگر آدم فنی را هم در راس هیئت‌ها بگذارند و از طرفی کسی را هم بگذارند که هزینه‌ها را بدهد آن‌قدر دعواها و درگیری بین خودشان وجود دارد که اصلاً به کار کردن نمی‌رسند. این یکی فن را نمی‌شناسند آن یکی هم پولی ندارد. اگر هیئت‌ها پول داشتند و با هم هماهنگ می‌شدند مشکلات حل می‌شد. مشکل قلب است، قلب‌ها باید با هم صاف شود تا این‌ها بتوانند با هم کار کنند تا بچه‌های مردم ضرر نمی‌کردند. ما بیشتر از این‌ها می‌توانستیم ورزشکار و قهرمان داشته باشیم. استان کرمان هم رتبه خوبی در کاراته کشور دارد مخصوصاً در نوجوانان عملکرد خوبی وجود دارد. اما شما ببینید همین ورزشکاران ما که قهرمان آسیا شدند چه تشویقی برای آن‌ها در نظر گرفته شد؟ آیا انگیزه‌ای به این ورزشکاران داده شده؟ الان دیگر انگیزه بین جوان‌ها برای ورزش کم شده مگر اینکه ورزشکاری از یک خانواده ورزشی بوده باشد و حمایت خانواده باشد.

چه باید کرد؟

وقتی پول ندارند چرا مسئولیت کاری را می‌پذیرند؟ کسی باید روی کار بیاید که پول دارد و بتواند هزینه‌های آن را در رشته ورزشی پرداخت کند، نه هیئت بلکه تربیت‌بدنی مسئول این کار است. نه مدیر حال حاضر بلکه تمام مدیران قبلی، بعدی‌ها هم همین خواهند بود. ما ۵۰ سال است داریم کاراته‌کار می‌کنیم. مدیرکل‌های زیادی را دیدیم هیچ‌کدام برای ورزش کاری نکردند، همه بهانه آوردند. بله توجیه خیلی خوب است اما کاری باید انجام دهند. شما یک سالن ورزشی که مختص کاراته باشد و در تمام کشور وجود دارد در کرمان ندارید، مردم هم همین کارها را می‌بینند دیگر به سمت ورزش نمی‌آیند.

آینده ورزش و کاراته را در استان چگونه می‌بینید؟

به نظر من در این وضعیت هر کسی رئیس هر هیئتی شود اشتباه بزرگی کرده است وگرنه آقای حسینی رئیس هیئت کاراته کرمان، هم آدم فنی است، هم دکترایش مدیریت ورزشی است، از مربیان خوب دان بالا و داوران کاراته است همه معیارها را ایشان دارند امام کسی پشتوانه ایشان نیست. ایشان فن را بلد است و متخصص است؛ اما از نظر مالی باید حمایت شود و همچنین مربیانی که قهرمان‌ساز هستند با ایشان باید همکاری کنند؛ اما متأسفانه ورزش هم باندبازی شده است. در هر سبکی یک باند است و این چیزی جز ضربه خوردن ورزشکار نیست. من به شخصه در ورزش دیگر نمی‌خواهم به جایگاهی برسم اما ۵۰ سال تجربه را آوردم که کمک کنم. من حتی الان با ۶۴ سال سن رفتم دانشگاه درس بخوانم تا تجربه‌ام را با دانش روز هماهنگ کنم تا ورزشکاری که پیش من می‌آید صدمه نبیند. خیلی از مربیان ما بروز نیستند.

چه مشکلاتی وجود دارد؟

از کمیته‌هایی که در اداره تربیت‌بدنی و هیئت‌ها هستند سوال کنید آیا برای بازرسی به باشگاه‌ها رفته‌اند. باشگاه‌هایی در استان وجود دارد که مثل خرابه است. چه کسی به این‌ها اجازه باشگاه‌داری می‌دهد. نه تهویه خوبی دارد نه سردکننده نه محیط مناسبی دارند. اگر مربیان ما کتاب حقوق ورزشی را بخوانند هیچ پستی را در ورزش قبول نمی‌کنند. اگر قوانین را بدانند و در جریان باشند که چقدر سرپرستی سخت است چه قوانینی برای مربیان است هیچ‌وقت نمی‌آیند کلاس‌هایشان را به دیگران بدهند.

پیشنهادتان به‌عنوان یک پیشکسوت به مربیان و کسانی که کاراته‌کار می‌کنند چیست؟

به‌عنوان آدمی که ۵۰ سال در این کارم این است که مربیانی ک کاراته‌کار می‌کنند و به ورزشکاران آموزش می‌دهند از نظر فنی و علمی خودشان را پر کنند و تربیت‌بدنی و هیئت نیز به کسانی کلاس بدهد که کاملاً شناخته شده و کاربلد باشند نه هر کسی که از در آمد داخل به او کلاس تمرین بدهند و کسانی که مسئولیتی را می‌پذیرند کار را بلد باشند. من خودم اگر ببینم در توانم نیست کاری را انجام نمی‌دهم. من مربی سخت‌گیری هستم همه هم می‌گویند پیش میرحبیبی نروید سخت‌گیر است کمربند نمی‌دهد؛ اما واقعیت این است که ما دلمان می‌سوزد اگر سخت‌گیری هم می‌کنیم برای پیشرفت ورزشکار است. ما به دوستان و رؤسای هیئت‌ها و حتی مدیران کل ورزش هم گفتیم اگر پول ندارید که خرج کنید و نمی‌توانید از نظر فنی و مالی حیات خود را بچرخانید مسئولیت نپذیرید و بگذارید کسی کار را بپذیرد که توانایی دارد. قبلاً پگاه، زغال‌سنگ، ذوب‌آهن و باشگاه‌های دیگر تحت حمایت می‌گرفتند؛ اما الان نه… خودشان بررسی کنند جایگاه کاراته کرمان را در کشور و جهان بررسی کنند و اگر می‌بینند واقعاً جای پیشرفت دارد که شک نکنید دارد از این رشته هم حمایت کنند.

نظرتان در مورد هیئت‌ها و انتخابات آن‌ها چیست؟

متأسفانه انتخابات هیئت‌ها هم باندبازی است به همین دلیل مشکل وجود دارد به همین دلیل آدمی که هم از نظر فنی وهم از نظر مالی شرایط خوبی داشته باشد کم است. اگر اداره کل مثلاً ۵۰ تا هیات دارد فوقش ۴ تا از این هیئت‌ها دست کاربلد است در باقی هیئت‌ها افراد کارنابلد روی کار هستند.

یک روز یکی از ورزشکاران ملی‌پوش گفته بود اگر روزی پول ۲ جفت کفش فوتبالیست‌ها را به فدراسیون کاراته بدهند ما قهرمان جهان می‌شویم الان هم همین‌طور است ورزشکار را تا زمانی که سالم است همه می‌خواهند؛ اما روزی که ورزشش تمام شود دیگر هیچ. الان خیلی از ورزشکاران ما آسیب‌دیده‌اند و پول هم ندارند که عمل کنند، واقعاً کمیته پزشکی چکار می‌کند؟ پول هم می‌گیرد؛ اما برای ورزشکار چه کاری کرده است؟ به چند تا ورزشکار آسیب‌دیده کمک کردند؟

یکسری پست‌های من‌درآوردی درست می‌کنند به همه می‌خواهند پست بدهند. الان شما هر جا را ببینید یک باشگاه ساخته‌اند با یکسری سبک‌های من‌درآوردی، نه فدراسیون دارند و نه فدراسیون آنها را تایید می‌کند. مشکل ما در اجرا است. به قول کرمانی‌ها «هشطو نی» حالا یک کلاسی برگزار بکن طوری نمی‌شود. مجوز باشگاه لغو می‌شود؛ اما به فعالیتشان ادامه می‌دهند. در همان باشگاه یک دختر که کاراته کار می‌کرد لگد زدن به سینه‌اش و مرد. کلاس‌ها را به امان خدا رها می‌کنند. باشگاه‌داری دکان بقالی نیست که باید به ورزشکار آموزش بدهید. ان‌شاءالله که درست شود ما که عمرمان تمام شد ان‌شاءالله برای آیندگان درست شود.