روزنامه اعتماد از جولان جوانمردگی در دو استان کرمان و سیستان و بلوچستان خبر داد؛
امید به زندگی در استان کرمان ۱۵ سال از میانگین کشوری کمتر است
نگاهی به میانگین سن فوت‌شدگان در استان‌های کشور نشان می‌دهد با اینکه سن‌وسال متوفیان در کل کشور طی یک دوره ۱۲ساله، ۴ سال افزایش پیدا کرده و در واقع «امید به زندگی» بیشتر شده، اما در دو استان کرمان و سیستان و بلوچستان این روند «ایستا» یا کاهشی بوده است. با وجود اینکه این دو استان رتبه اول و دوم پهناورترین استان‌های ایران را قرار دارند، پایین‌ترین سن متوفیان را به خود اختصاص داده‌اند.
به گزارش کرمان‌نو به نقل از روزنامه اعتماد، در سال ۱۳۹۰، میانگین سن متوفیان استان سیستان و بلوچستان در آمار ارائه شده سازمان ثبت‌احوال، حدود ۴۸ سال بوده. تا سال ۹۵ میانگین سن متوفیان در این استان کاهشی بوده و حتی به حدود ۴۷ سال رسیده. طی سه سال بعد این عدد افزایش پیدا کرده و حتی در سال ۱۴۰۰ به ۵۰ سال رسیده. اما در سال ۱۴۰۱ دوباره افت کرده تا اینکه هم‌اکنون این عدد به ۵۰.۷ سال رسیده است. عددی که فاصله حدود ۳۰ساله با شاخص «امید به زندگی» در ایران دارد.
میانگین عدد سن امید به زندگی در ایران برای هر دو جنسیت (مردان و زنان) ۷۷.۳۳سال، برای زنان ۷۸.۵۴سال و برای مردان ۷۶.۲۲سال است که البته برخی مطالعات داخلی این عدد را کمی بالاتر یا پایین‌تر هم اعلام می‌کنند.
اما در سال ۱۳۹۰، میانگین سن متوفیان استان سیستان و بلوچستان در آمار ارائه شده سازمان ثبت‌احوال، حدود ۴۸ سال بوده. تا سال ۹۵ میانگین سن متوفیان در این استان کاهشی بوده و حتی به حدود ۴۷ سال رسیده. طی سه سال بعد این عدد افزایش پیدا کرده و حتی در سال ۱۴۰۰ به ۵۰ سال رسیده. اما در سال ۱۴۰۱ دوباره افت کرده تا اینکه هم‌اکنون این عدد به ۵۰.۷ سال رسیده است. عددی که فاصله حدود ۳۰ساله با شاخص «امید به زندگی» در ایران دارد.
در استان کرمان، وضعیت بغرنج‌تر بوده است. میانگین سن متوفیان این استان به گفته سازمان ثبت‌احوال، ۱۳ سال پیش ۶۳.۴ سال بوده و سال گذشته طی یک فرایند ۱۲ساله به ۶۲.۷ سال کاهش پیدا کرده است. در این سال‌ها میانگین سن متوفیان این استان هیچگاه از ۶۵ سال بالاتر نرفته است. در هر دو این استان‌ها، ردپای جبر جغرافیایی و محرومیت از خدمات بهداشتی و حتی شاخص‌های کیفیت زندگی دیده می‌شود. به طور مثال، سال‌های ۱۳۹۹ و ۱۴۰۰ کشور با بحرانی به نام پاندمی کرونا روبه‌رو بوده است و طبیعی است که در نبود واکسن و اقدامات پیشگیرانه، میزان مرگ‌ومیر در این دو سال بالا باشد که در نمودار هم این موضوع دیده می‌شود. اما چرا و چگونه در سال‌های بعد از پاندمی نیز این روند بهبود نیافته است؟
درحالی‌که متوسط سن فوت‌شدگان در کل کشور طی این ۱۲ سال ۴ سال افزایش پیدا کرده، دو استان شمالی ایران یعنی گیلان و مازندران تنها استان‌هایی بوده‌اند که میانگین سن فوت‌شدگان در آنها بالای ۷۰ سال بوده است. در واقع طی این ۱۲ سال، شرایط زندگی در این استان‌ها قطعاً بهتر از سایر استان‌ها بوده و شاخص امید به زندگی نیز رشد داشته است.