حمیده ایرانمنش سرمربی تیم ملی بزرگسالان تنیس‌روی‌میز زنان:
با افت شدید تنیس‌روی‌میز در استان کرمان روبرو هستیم | یک تماس از استان برای تبریک به من گرفته نشد
حمیده ایرانمنش سرمربی تیم ملی بزرگسالان تنیس‌روی‌میز زنان ایران و تنها المپیکی کرمانی از گلایه‌ها و بی‌توجهی‌ها نسبت به تنیس‌روی‌میز در استان می‌گوید. او می‌گوید:«در این سال‌ها حتی یک تماس با او از سمت اداره ورزش یا هیئت تنیس‌روی‌میز برای تبریک گرفته نشده است.»
حمیده ایرانمنش که از سال ۹۷ سرمربی تیم ملی بزرگسالان تنیس‌روی‌میز زنان کشور است با گلایه از بی‌توجهی اداره ورزش استان کرمان و هیئت تنیس‌روی‌میز استان در گفتگویی به «کرمان نو» گفت: از سال ۱۳۷۵ ورزش حرفه‌ای را در این رشته شروع کردم و ماحصل آن عضویت در تیم‌های ملی جوانان و بزرگسالان کشور بوده است و مقام‌های مختلفی در سطح کشور و برون‌مرزی داشته‌ام.
او ادامه داد: از سال ۸۳ تا ۹۵ در لیگ برتر، بیشتر دوره بازی خود را با تیم‌های مس سرچشمه و مس کرمان به‌عنوان بازیکن توپ می‌زدم و همواره در این سال‌ها در سطح کشور مقام‌آور بودیم. از سال ۸۸ فعالیت در حیطه مربیگری را در کنار بازیکنی در سطح استان پیگیری کردم. از سال ۹۷ تا ۱۴۰۰ به مدت ۴ سال سرمربی تیم شهرداری شهربابک در لیگ برتر بودم و ۴ سال قهرمان سوپر لیگ ایران بودیم. از سال ۹۶ مربی تیم ملی بزرگسالان شدم و از سال ۹۷ تا به امروز هم سرمربی تیم ملی بزرگسالان بودم.
او ادامه داد: سال‌های زیادی است که برای این رشته در استان کرمان زحمت می‌کشم. یکسری گلایه‌مندی‌هایی دارم. در سال‌های مربیگری، در دو دوره مسابقات هم‌بستگی کشورهای اسلامی مقام اول را کسب کردیم و مقام دوم انفرادی را در دور آخر این مسابقات نیز داشتیم. ۱۷ پله رنکینگ دختران ایران را در این رشته ارتقا بخشیدم. مقام دوم و سوم را در مسابقات پروتور بین‌المللی اسلواکی و تایلند داشتیم. پس از ۵۰ سال توانستم تیم ایران را به دسته یک اسیا ببریم و جواز حضور در فینال قهرمانی جهان را کسب کنیم. در این سال‌ها تنها نماینده زن کرمانی در مسابقات کشورهای اسلامی قونیه بودم. در سال گذشته جزو سه، چهار زن اعزامی به بازی‌های آسیایی هانگژو بودم. الان هم تنها نماینده کرمانی در المپیک ۲۰۲۴ پاریس هستم. سال‌ها در این رشته کار کردم انتظاراتی داشتم و نیاز به حمایت‌هایی بود ولی متاسفانه توجه نشده است.
ایرانمنش افزود: جای تاسف است که بعد از کسب سهمیه، هیات استان و مسئولین استان حتی یک تماس نگرفته که به من تبریک بگویند. به‌عنوان فردی که تنها نماینده استانم، توقع بیشتری داشتم. در تمام این سال‌ها من حتی عید را کنار خانواده نبودم همیشه در اردوها بودم، سخت کار کردیم، زحمت کشیدیم. اما متاسفانه هیچ وقت در استان مورد حمایت قرار گرفته نشد. پس از کسب سهمیه؛ از خیلی از استان‌های دیگر بخاطر کسب سهمیه‌ای که کسی انتظار آن را نداشت، به من تبریک گفتند؛ اما از کرمان حتی یک تماس گرفته نشده دیگر چه برسد به استقبال و مراسم تجلیل.
در این سال‌ها با افت زیاد تنیس‌روی‌میز در استان روبرو هستیم
او در پاسخ به اینکه در حال حاضر اوضاع تنیس‌روی‌میز در کرمان چطور است گفت: تا چند سال پیش، در تنیس‌روی‌میز به‌خصوص در بخش زنان بسیار فعال بودیم. تعدادی بازیکن بودیم که همیشه در سطح کشور مقام‌آور و بازیکن ملی بودیم. این روزها در هیئت استان ضعف داریم که باعث شده تنیس‌روی‌میز مانند سابق نباشد.
او ادامه داد: ما تا ۱۴۰۰ دو تیم در لیگ برتر در بخش زنان داشتیم؛ اما بعد از آن هیچ تیمی را در لیگ برتر نداشتیم. همچنین هیچ بازیکن ملی هم در این سال‌ها نداشتیم. برای من به‌عنوان سرمربی تیم ملی باعث افتخار است که بتوانم بازیکنی از کرمان را هم به تیم ملی دعوت کنم؛ اما متأسفانه خیلی از بازیکنان ما که فعال بودند انگیزه خود را از دست دادند و متأسفانه اگر بازیکنی هم هنوز کار می‌کند باانگیزه و هزینه‌های شخصی است.
او افزود: ما بازیکنان خیلی خوبی را در سطح استان داشتیم و هنوز هم داریم؛ اما این‌ها نیازمند حمایت‌های استانی هستند که در راس آنها هیئت تنیس‌روی‌میز استان است. باید نگاه ویژه‌ای به این ورزشکاران شود. با وجود صنایع بزرگ که در این استان است؛ اما متأسفانه ما از سال ۱۴۰۰ هیچ تیمی را در لیگ در هیچ ردهٔ سنی نداشتیم و این نشان‌دهندهٔ یک افت شدید در تنیس‌روی‌میز و به‌خصوص در بخش زنان این رشته است.
او با بیان اینکه از ورزشکاران ما حمایت نشده گفت: ما ورزشکار نونهالی داریم که جزو ۱۰ نفر برتر ایران است که اگر حمایت بیشتری می‌شد حتماً ما او را جزو ۴ نفر اول داشتیم؛ اما خب این اتفاق نیفتاد.
فقط علاقه باعث میشود تنیس‌روی‌میز را دنبال کنید
ایرانمنش در ادامه گفتگو با «کرمان نو» گفت: در تنیس‌روی‌میز مانند سایر رشته‌ها نیست که مربیان حقوق بگیرند و از نظر مالی تأمین باشند. از همان ابتدا فقط به‌خاطر علاقه به این رشته، این ورزش را پیگیری کردم. من ترجیحم این بود که به دلیل عرقی که به استانم داشتم، همیشه از خود استان در مسابقات شرکت کنم و اسم استانم را بالا ببرم و این باعث افتخار من بوده و هست اما از مسئولین انتظاراتی داشتم. حتی اگر اداره ورزش و جوانان و هیئت استان، نمی‌توانند خود کاری کنند با وجود صنایعی که وجود دارد کاش این هماهنگی‌ها اتفاق می‌افتاد و من و بازیکنان و امثالی مثل من مورد حمایت قرار می‌گرفتند.
او با بیان اینکه حمایت‌ها تنها به یکسری رشته‌های خاص تعلق می‌گیرد ادامه داد: این فقط معضل من نیست برای خیلی از مربیان همین شرایط است. حمایت‌ها تنها به یکسری رشته‌ها و افراد خاص تعلق می‌گیرد که واقعاً این انگیزه را از دیگران می‌گیرد. این اتفاقات باعث میشود که فرد از این همه حمایت‌نشدن دلسرد شود و باعث کناره گیری از ورزش شود.
خاک برسرشان لایق همچین ورزشی نیستن فقط بلدن جاهای سرمایه گذاری کنن که برای خودشان سود داشته باشد.اگربه بانوان بها داده شود.خیلی ازمشکلات حل میشود