یادداشت از سعید قرایی
فوتبال برای هوادار اصولاً همان روالی را دارد که در علم حقوق تعهد به نتیجه تعبیر میشود.
در همه فوتبال دنیا پر یا خالیشدن سکوها رابطه علتومعلولی مستقیمی با نتیجه دارد و این موضوع برای تیم مس کرمان نیز صادق است.
جای هیچ شکی نیست حالا که مس کرمان صاحب یک ورزشگاه شکیل در فوتبال ایران شده است، در صورت کسب چند پیروزی متوالی میتواند سکوهای این ورزشگاه را نیز به شمایل پرشمار هوادارانش نقش بزند و این موضوع کاملاً قابلپیشبینی است…
اما جای هیچ شکی هم نیست که عوامل پرشمار دیگری بهغیراز نتیجه نیز باعث قهر هواداران مس با سکوهای این ورزشگاه شده است و بهغیراز علتالعللی با نام نتیجه، دوری کار تشکیلاتی و کانونی برای هواداران مس کرمان یکی دیگر از عوامل دوری هواداران مس با سکوهای ورزشگاه این تیم است.
در سالهای گذشته بنا به هر دلیلی کانون هواداران باشگاه مس کرمان کاملاً در انفعال قرار داشته است و همین انفعال و عدم سبب شده است که عملاً بهغیراز مخاطبان مستقیم تیم مس، از دل شهر هواداری برای مس کرمان جذب نشود، معدود هوادارانی هم که از روی دل به ورزشگاه میآیند هیچ جذابیت هواداری بر روی سکوها نمیبینند تا برای بازیهای بعدی چه خود و چه سایر همراهان خود را برای حضور در ورزشگاه ترغیب شده ببینند.
نکته دیگری که بهطورکلی شکاف عمیق میان فضای فوتبالی و هواداران تیم هایش انداخته است شکاف عمیق سطح مالی مردم و جماعت فوتبالیست است که سبب میشود هواداران کوچه و خیابان بهنوعی فوتبال را دیگر از دل خود نبینند و با کلیدواژه “پول کلانش را آنها بگیرند و حرص جوشش برای ما باشد” روزبهروز، فوتبال از کف خیابان و شهرهای ایران فاصله خود را بیشتر احساس کند تا در یک شرایط غیر هیجانی و معمولی در فوتبال ایران، همه سکوهای ورزشگاههای ایران در این چند سال لختی سکوهای خود را فریاد شده ببینند.