سلامتی، تنها نداشتن بیماری یا ناتوانی نیست

هریک از ما هر روزه در اجتماع و محیط کار و خانواده افراد بسیاری را می بینیم که به لحاظ جسمانی سالم و فاقدهرگونه ناهنجاری بدنی یا بیماری هستند. اما به راستی آیا هر فردی که چهارستون بدنش سالم و عاری از بیماری باشد را می توان فردی سالم دانست؟

سازمان بهداشت جهاني(WHO) سلامت عمومی را چنين تعريف کرده است: “حالت سلامت کامل جسمی ، روانی  و اجتماعی  و نه فقط فقدان بيماری يا ناتوانی” . با درنظر گرفتن اين تعریف،‌ اين مطلب مورد تاکيد قرارمي گيرد که سلامت هم شامل پيشگيري از نابهنجاري و بيماري و هم توجه به ارتقاي سلامت است که البته اين امر کمتر مورد توجه قرار گرفته مي شود.

سلامت عمومی را می توان در سه بعد جسمانی،اجتماعی و روانی مورد تاکید قرار داد:

سلامت جسمانی: یکی از ابعاد سلامت عمومی سلامت جسمی است که ، سلامت در کارکردهای بدن و حالت بهینه ی عملکرد هر یاخته یا اندام بدن در هماهنگی کامل با بقیه اعضاء است.

سلامت جسمانی تلاش فرد بر افزایش آگاهی خود از رفتارهای تغذیه سالم و انجام تمرین های بدنی و همچنین وارسی نشانه های ابتدایی بیماری ها و محافظت از خود در مقابل خطرات می باشد.

عدم استفاده صحیح از نیروی جسمی موجب می شود که جسم فرد زودتر فرسوده شود و ظاهرش نامناسب و موجب دردهای جسمانی گردد و فرد را از شادی و نشاط طبیعی دور نگه دارد.

سلامت اجتماعی : سلامت اجتماعی هر فرد مربوط است به این که او چگونه با سایر افراد جامعه ارتباط برقرار می کند یا کنار می آید، دیگران چگونه با او برخورد می کنند یا واکنش نشان می دهند و تعامل او با نهادهای اجتماعی و رویه ها و اخلاق جمعی چگونه است. می توان آن را بر حسب میزان تطابق و هماهنگی فرد با جامعه و برحسب حمایت اجتماعی و نحوه ی ایفای نقش های معمولش در جامعه تعریف کرد.

در شرایط سلامت اجتماعی، فرد در نتیجه حمایت اجتماعی که دریافت می کند، بهتر بر استرس و بیماری هایی که او را تهدید می کند غلبه می یابد. برخورداری از مهارت های اجتماعی و کیفیت ایفای نقش های اجتماعی در اینجا اهمیت می یابد.

بنابراین، سلامت اجتماعی بر نحوه ارتباطات، مناسبات و کنش متقابل میان افراد خانواده باهم و با نهادها و سازمان های اجتماعی و بهینه بودن آن ها دلالت دارد.

سلامت روانی: سلامت روانی به عنوان یکی از ملاک های تعیین کننده سلامت عمومی افراد درنظر گرفته می شود که مفهوم آن عبارت است از احساس خوب بودن و اطمینان از کارآمدی خود، اتکای به خود، ظرفیت رقابت سالم، تعلق بین نسلی و خود شکوفایی توانایی های بالقوه فکری، هیجانی و در نهایت رسیدن به عزت نفس.

یک راهکار ارزشمند برای ارتقاء سلامت عمومی ورزش کردن است. هر تجربه حرکتی یا تغییر جسمانی، یک تغییر یا تجربه روانی را به دنبال دارد.

ورزش از جمله روش های مهم تکامل جسمانی، روانی و اجتماعی محسوب می گردد. زیرا شرکت در فعالیت های ورزشی، افراد را از نظر فضایی و مکانی به هم نزدیک می کند. راه ها و فرصت های بسیاری را برای ماهر شدن در اجتماع فراهم می آورد و به طور کلی یک جریان آموزشی در ابعاد فرهنگی و اجتماعی برای فرد ایجاد می کند.

ورزش در سلامت و آمادگی جسمانی، تعادل و ثبات هیجانی، رشد اعتماد به نفس، تصویر بدنی و اجتماعی مثبت و تامین نیازهای دوستی، رقابت سالم، جلب توجه، تقویت گروهی و امنیت تاثیر دارد.