یادداشتی از نکیسا خدیشی مدیرمسئول کرمان نو
همه ما روزانه در حال تصمیم گیری هستیم. گریزی از تصمیمگیری نیست. عواقب تصمیمهایی که فرد میگیرد متوجه خودش است.اما وقتی روی صندلی مدیریت نشستهاید ماجرا فرق میکند. تصمیم شما متوجه تعداد زیادی از افراد میشود. کسانی که اصطلاحا به آنها جامعه هدف میگویند.
مروری بر گذشته نحوه مدیریت کشور و استان ابعاد تصمیمگیری را بیشتر نشان میدهد. تصمیمهای درست که به موقع گرفته شده و منافع عموم در آن لحاظ شده جامعه را به جلو برده است. اما سهم تصمیمهای اشتباه بیشتر است.
بزرگان علم مدیریت میگویند اگر مدیری تصمیم درست را هم به موقع اتخاذ نکند، نمیتواند اثرگذاری لازم را داشته باشد. در کنار این اولویت بندی در اتخاذ تصمیم هم سنگ دشوار دیگری است که پیش پای مدیران ارشد گذاشته شده است.
مدیران موفق که نام نیکی از خود در تاریخ جوامع به جای گذاشتهاند مردان و زنان روزهای سخت بودهاند. کسانی که توانستهاند تصمیمهای سخت را به موقع بگیرند. استفاده از مشورت و نظر کارشناسان همواره توصیه شده است. اما انداختن توپ به زمین جلسات بینتیجه و دستورهای بدرد نخور پایتخت تنها فرار از مسئولیت است. به بهانه بروکراسی میتوان ضعف در تصمیمگیری را توجیه کرد. اما حافظه تاریخی جوامع تعلل در اتخاذ تصمیمهای مدیران را فراموش نمیکند.
مبارزه با ویروس کرونا یکی از برهههای حساس کنونی است. مدیران ارشد در موقعیت تصمیمگیری هستند. چیزی شبیه جنگ. فرمانده میدان باید نفر اول صف باشد. تصمیم اول و آخر را هر چه زودتر بگیرد. فردا که لشکر شبیخون خورد هیچ کس پای میز پاسخگویی حاضر نمیشود. همه فرمانده را مقصر میدانند. همچون برهههای تاریخی گذشته که تصمیمسازان اتاقهای جلسات سر در برف بردند و با انگشت اشاره فرمانده را نشانه رفتند.