سفره‌های مردم نشانی از رشد اقتصادی ندارد

سال گذشته کرمان رکورددار است؛ هم در محرومیت و هم در تولید و اشتغال. ارقام روی کاغذ می‌گوید؛ ۱۱۲درصد از تعهد اشتغال استان ایجاد شده. خالص اشتغال ۲۰ هزار نفر بوده و کرمان رتبه ششم کشور را دارد. تولید در کرمان به قدری افزایش یافته که سهم کرمان از تولید ناخالص داخلی به ۴ درصد رسیده و جزء ۱۰ استان اول از نظر حجم تولید است.

*کمترین درآمد سالیانه در کرمان 

 تولیدی که سر سفره‌های مردم نرفته و طبق اطلاعات سالنامه آماری خانوار شهری این استان کمترین درآمد سالیانه را بعد از سیستان و بلوچستان و خراسان شمالی داشته. متوسط درآمد شهرنشینان کرمان سالی ۱۱۱ میلیون بوده، می‌کند ماهی ۹ میلیون و ۲۹۲ هزار تومان.

نه فقط درآمد شهرنشینان بلکه متوسط درآمد روستاییان کرمان هم همین است. کرمان به پسته، خرما و مرکبات شهره است؛ با این حال درآمد پسته و خرما و … هم نتوانسته متوسط درآمد خانوار روستایی کرمان را بالاتر از سایر روستانشینان بکشد. متوسط درآمد سالیانه روستاییان کرمان ۸۵میلیون است؛‌ماهی ۷میلیون و ۱۵۵هزار تومان.

*پس‌انداز روستاییان بیشتر از شهرنشینان

گرچه درآمد شهرنشینان از روستاییان این استان بیشتر است، اما وضع پس‌انداز روستانشینان بهتر از شهری‌هاست. خرج و دخل شهر بالاتر از روستاست. سال گذشته شهرنشینان از این ۱۱۱میلیونی که به طور متوسط درآوردند، ۷۹میلیونش را خرج کردند. کل پس‌انداز به طور میانگین ۳۲ میلیون بوده

در روستا هم قضیه متفاوت است. متوسط درآمد پارسال‌شان ۸۵میلیون بوده و مخارجشان میانگین ۴۸میلیون تومان؛ پس‌اندازشان تقریبا ۳۷ میلیون است که بیشتر خانوار شهری است.

با توجه به وزن سنگین مسکن در سبد هزینه‌‌های خانوار احتمالا یکی از دلایل مخارج پایین روستاییان همین هزینه اجاره کمتر است.

داده‌های سالنامه آماری یک نکته دیگر را هم گوشزد می‌کند. وقتی که متوسط درآمد خانوار شهر و روستا از متوسط کشور و اکثر استان‌ها کمتر است، طبیعی است که درصد بیشتری هم جز دهک‌های پایین باشند و نیازمند حمایت نهادهای حمایتی.

طبق داده‌هایی که از مرکز آمار بدست آماده از جمعیت ۳میلیون و ۱۶۵هزار نفری استان کرمان ۱۷. ۶۹درصدش تحت پوشش کمیته امداد و بهزیستی هستند.

کرمان، استان فقیری نیست اما جای سوال دارد که چرا باید فقر در این استان وجود داشته باشد؟ این سوالی است که حداقل یک دهه است به آن پاسخ مناسبی داده نشده است.