ای که دستت میرسد، کاری بکن

محرومیت های جنوب استان، آنقدر زیاد است که صدایشان را می توان از پایتخت هم شنید.

وقتی در رسانۀ ملی، سامانه‌های کمک‌رسانی برای جازموریان معرفی می شود، یعنی صدای محرومیت ها بلند شده است و این یاری رسانی ، کورسوی امیدی است.

در برنامۀ پربینندۀ عصر جدید از کمک به جازموریان می گویند، از جازموریان که در بسیاری از دقایق، هم تنها وهم بسیار محروم است.

حتی اگر کسانی مثل سروش صلواتیان باشند که تمام زندگی خود را وقف این کند که ذره‌ای از محرومیت و تنهایی این منطقه را کم کنند، باز هم حجم این نداشتن ها آنقدر زیاد است که باور کردنی نیست.

به قول یکی از فرمانداران جنوب کرمان، آنقدر در جنوب ، محرومیت بیداد می کند که هر چقدر تلاش کنیم، آنچنان دردی را دوا نکرده ایم.

این تصویر از محرومیت های جنوب استان شاید درست باشد اما قطعا حتی اگر برای یک کودک کفش بخری، یک بیمار کپرنشین را به بیمارستان برسانی، فرصت تحصیل را حتی برای یک نفر محیا کنی، همین حداقل ها، مرهمی خواهی بود بر تن پر از زخم جنوب استان.

خطه ای که هنوز دغدغه ی مردمانش آب آشامیدنی است، خطه ای که هنوز کودکانش از عقرب گزیدگی می میرند، جایی که صبر، همۀ زندگی مردمانش است ، مردمی که نیازمند توجه بیشتر اند، توجهی که شاید در بسیاری مواقع از آن محروم اند، برای دردهای جنوب باید گفت: «ای که دستت میرسد کاری بکن»