علم ژنتیک ایران یتیم شد

محمدحسن كريمي نژاد همیشه هم پا بود. هم پای خانواده، شهر و کشورش. تحصیلات پزشکی را در سوئد و هاروارد و دانشگاه کوپنهاک گذرانده بود، می‌توانست مثل خیلی‌های دیگر در هاروارد ویا سوند بماند، اما نماند محمدحسن زاده سیرجان بود و کرمانی ها را از دل و جان دوست داشت.

این را در ذره ذره خاطرات و سوابق زندگیش می شود دید. چه وقتی برای سربازی در پادگان سوار سيرجان را برگزید و دو سال ضمن خدمت سربازي به عنوان پزشك كودكان به همشهري‌هاي خود خدمت کرد. چه وقتی مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد را در کرمان تاسیس کرد. او حتی هوای ادم‌هایی که رنگ و بویی از کرمان داشتنت را هم داشت. انقدر که کتاب‌های احمد زیدآبادی را می‌خرید و هدیه می‌داد.
محمد حسن رفیق شفیق مرادی کرمانی بود. شاید هم‌نشینی‌اش با مرادی بود که او هم خط و نشانی از ادبیات داشت. شاهنامه را دکلمه می‌کرد و دلش انقدر لطیف بود که وقتی در مصاحبه‌ای از بدترین خاطرات زندگیش می‌پرسند به مرگ مادرش در ۷ سالگی اشاره می‌کند و لرزش دلش روی لب‌ها و صدایش هم می‌نشیند.

زندگی محمد حسن پر از جسارت و تعهد است. جسارت برای تحقق همه اهداف پزشکی من جمله تشخیص بیماری قبل از تولد با وجود همه موانع قانونی سقط جنین و پوشش ندادن هزینه‌ها توسط سازمان‌ها‌ی بیمه گر یا آمدن یکباره به کرمان بعد از مشاهده وضعیت رو به تعطیلی دانشكده نوپا پزشك كرمان به علت كمبود استاد، امروزاما کشور یتیم شد. با مرگ محمد حسن، ایران پدر علم ژنتیک را از دست داد و کرمان حامی و قلبش را.