در همان رختکن تمام شدی

فوتبال بالا و پایین دارد. همه مربیان روز بد دارند و گاهی طوری می‌بازند که هیچ‌کس باورش نمی‌شود. یورگن کلوپ هم که باشی، یک روز  7گل از آستون ویلا می‌خوری و تیتر اول مطبوعات دنیا می‌شوی.

پس سوژه این مطلب صرفا مربوط به شکست 5‌گله امیر قلعه‌نویی و گل‌گهر مقابل پرسپولیس نیست؛ مخصوصاً که آنها نیمه اول خوبی داشتند و اگر یکی از توپ‌هایشان گل می‌شد، شاید جریان مسابقه تغییر می‌کرد.

صحبت از یک بازی نیست، از یک «روند» است؛ سیری که نشان می‌دهد امیر قلعه‌نویی عملا در مرز بازنشستگی به‌سر می‌برد. حالا دیگر نگاهش نافذ نیست، ترفندهایش برندگی ندارد و حرف‌های تکراری‌اش، جایی روی جلد مطبوعات پیدا نمی‌کند.

8سال از آخرین قهرمانی او در لیگ برتر گذشته و مردی که روزی افتخارش نباختن به پرسپولیس بود، در سال‌های اخیر 3گل و 4گل و 5گل از حریف سنتی دریافت کرده است. یک جای کار می‌لنگد و این ربطی به وزیر و وکیل و مهندسی نتایج و هزار قصه شبیه این ندارد. امروز انگار پشمی به کلاه قلعه‌نویی نمانده وگرنه مهاجمش جرأت نمی‌کرد بعد از نیمکت‌نشینی آن کار شرم‌آور را انجام بدهد و از مهم‌ترین بازی فصل محروم شود.

این امیر، امیر 10سال پیش نیست. زمانی حتی تندروترین مخالفان قلعه‌نویی هم به هوش غریزی و بالای او معترف بودند. این ذکاوت خیلی جاها به داد آقای مربی رسید، اما حالا انگار اثر چندانی از آن باقی نمانده است.

در غیراین صورت، امیر حتما می‌فهمید راه دادن فلان «لات» به محل تمرین کار اشتباهی است و وقتی استقلالی‌ها سر این ماجرا به حاشیه رانده شدند، همین بلا سر گل‌گهر هم خواهد آمد. قلعه‌نویی اگر هنوز همان هوش سال‌های جوانی‌اش را داشت، می‌دانست که نباید 2هفته بعد از بهانه بیماری قلبی در سپاهان، با آن شتاب عجیب پیشنهاد گل‌گهر را قبول کند.

بالاتر از همه اینها، شاید امیر روزی در فوتبال ایران رسما بازنشسته شد که تیمش را در رختکن پنهان کرد و برای بازی با پرسپولیس بالا نیامد. هنوز نمی‌شود این جنگ‌گریزی بی‌سابقه در تاریخ فوتبال ایران را باور کرد؛ آن هم از سوی مردی که از جانب هوادارانش «ژنرال» خوانده می‌شد.

سال‌ها ژست قلعه‌نویی این بود که جام‌ها را فتح می‌کند و کنارشان عکس یادگاری نمی‌اندازد، اما حالا در غیاب همه آن موفقیت‌ها، آنچه می‌شنویم تنها غرولند یک مربی خسته و بازنده است؛ مردی که انگار به پایان راه رسیده و این چند سال آخر هم اسمش برای او تیم گرفته؛ نه توانایی‌هایش.

همشهری